آکواریوم

دانشمندی آزمایش جالبی انجام داد.آکواریوم را توسط یک شیشه به دو بخش تقسیم کرد و دو عدد ماهی را یکی در سمت راست و دیگری را در سمت چپ انداخت در حالی که ماهی کوچکتر غذای مورد علاقه البته تنها غذای ماهی بزرگ تر بود.دانشمند به ماهی بزرگ تر فقط از آن ماهی کوچک می داد.اما ماهی بزرگ تر بارها و بارها برای شکار ماهی کوچک تر به آن طرف آکواریوم حمله می برد و با صفحه شیشه بر خورد می کرد همان دیوار شیشه ای که او را از غذای مورد علاقه اش جدا می کرد.

پس از مدتی،ماهی بزرگ تر دست از حمله و یورش برداشت و باور کرده بود که رفتن به آن سوی آکواریوم امری محال است.سپس دانشمند شیشه ی میان این دو ماهی را برداشت اما ماهی بزرگ تر دیگر هیچگاه به سمت ماهی کوچک تر نمی رفت زیرا می دانست که با دیوار شیشه ای برخورد می کند.

در حقیقت دیواری در ذهنش ساخته بود که هیچگاه فرو نریخت.دیواری که از دیوار واقعی سخت تر وبلند تر بود و آن دیوار بلند،دیوار باور خود بود.

این قضیه شاید بارها در زندگی برای ما پیش آمده است که در باورمان مسائل زندگی را،غول بسیار ترسناک و درنده فرض می کنیم و از رویارویی با مشکلات و مسائل زندگی شونه خالی می کنیم و دنبال راهی برای فرار هستیم تا حل مسئله.

اما بالاخره زمانی باید این مسائل را حل کنیم.نکته این جاست که ذهن ما نسبت به مسائل پیرامون،چگونه عکس العمل نشان می دهد.منظورم این است که ما چقدر خود را باور داریم ؟ چقدر به آن ها (باورها)اهمیت می دهیم ؟ آیا باورهای خود را گسترش داده ایم ؟ آیا به باورهای خود ایمان داریم یا فقط یک جمله بیش نیست؟آیا از این باورها می توانیم در سختی ها استفاده کنیم ؟

چه زیبا می فرماید امیرمومنان علی ابن ابی طالب(ع):

چون سختی ها به نهایت رسد ، گشایش پدید آید و آن هنگام که حلقه های بلا تنگ گردد ، آسایش فرا رسد.((نهج البلاغه.حکمت 351))