روی خود را به سمت خدا بگیریم

کلاس شروع شد.استاد مثل همیشه درس رو با نام خدا شروع کرد.چند دقیقه یعد موضوع درس با سوال یک دانشجو به کلی تغییر کرد و این سوال این بود : خدا کجاست ؟ آیا وجود دارد؟...

استاد سوال را از کلاس پرسید و هرکس جوابی داد.یکی گفت خدا نیاز به اثبات ندارد کافی نگاهی به نظم شب و روز و... بندازی

دیگری گفت اگه نباشه پس چرا ما هستیم هدفمون از بودن و درست زندگی کردن چیه

از ته کلاس یکی گفت هر مجموعه ای نیاز به ناظم و مدیر برای رهبری مجموعه داره

خلاصه هر کس جواب خودش رو گفت.

اما دانشجویی از وسط کلاس  بلند شد و گفت : من خدایی رو که نبینم پرستش نمی کنم

استاد کلاس را آرام کرد

همه ما در این موقعیت قرار گرفتیم و با تحقیقاتی که داشتیم به جواب رسیدیم. اما چیزی که جالب است جواب استاد بود...

استاد به انتهای کلاس رفت و خطاب به دانشجو گفت : آیا من را می بینی ؟

دانشجو در جواب گفت : زمانی که پشتم به شما هست  نمی توانم شما رو ببینم...

استاد به کنار دانشجو آمد و گفت :

چطور انتظار داری که وقتی پشتت به خداست او را ببینی...

واقعا جمله خیلی زیبایی گفت.حکایت زمان حال ما رو دارد که هر روز می نالیم که چرا خدا ما رو نمی بینه درحالی که این ما هستیم که پشتمون رو به خدا کردیم.